Marga en Martin de Visser uit Heeswijk Dinther, echte Amerika fans hebben een geweldige camperrondreis gemaakt door the USA. Zij hebben deze keer niet gekozen voor het bekende West Usa of Florida maar juist voor de Zuidelijke Staten. Als echte muziek liefhebbers hebben ze genoten van al het moois wat deze wat minder bekende staten de toerist te bieden hebben. Op Facebook kon ik hun reis volgen en daar had ik zo van genoten dat ik gevraagd heb of ik het verslag op de website mocht delen met u allen. Geniet van dit mooie verslag en mocht u zelf plannen hebben om een camper rondreis te maken dan kan ik u daar uiteraard mee van dienst zijn. 

Uw persoonlijk reisadviseur Annemarie van Erp 

Verslag vakantie zuidelijke staten USA: Atlanta - Smoky Mountains - muziek route - Mexicaanse golf - Atlanta

Vooraf:

Zoals er Francofielen zijn zo zijn wij Amerikanofielen we vinden het land, de mensen het eten en de sfeer prachtig, we zijn dus niet geheel objectief. We hebben al veel plaatsen in Amerika bezocht maar dat betrof tot nu toe de toeristische toppers. Ook voor onze vakantie van 2014 zaten we weer aan zo’n topper te denken, New York en dan omhoog via de Niagara watervallen naar Canada. Op onze bucketlist stond echter ook de muziekroute en eerlijk gezegd stond deze hoger dan ons oorspronkelijke plan. Vaak kies je voor enige zekerheid maar onze nieuwsgierigheid won het ditmaal en we kozen ervoor om de muziekroute te ondergaan. M.b.v. boeken, internet en Google maps een aantal punten bepaald waar onze route zeker doorheen moest gaan en één ding was zeker we gaan met de camper.

Tegenwoordig is iedere vakantie redelijk goed via internet te regelen maar wij zijn van mening dat een vakantie in een ver en toch onbekend land beter in samenwerking met een reisadviseur geboekt kan worden. Zij weet toch beter de weg bij vliegtuigboekingen en diverse verhuurbedrijven waardoor wij wat meer zekerheid hebben dat we niet voor nare verrassingen komen te staan,  als dat toch het geval is hebben we iemand waarop we kunnen terugvallen en ons kan helpen. Daarnaast heeft zij goede tips op zowel praktische zaken als de reis zelf. Wij gingen dan ook met onze spullen richting Annemarie van Erp, zij heeft ons in het verleden al vaker met grote tevredenheid geholpen en zij is nu zelfstandig adviseur onder de vleugels van De Travel Club. Het fijne van Annemarie is dat ze out of the box denkt en heel snel in de gaten heeft wat haar klanten willen, ze denkt met je mee en dat is een stuk prettiger dan iemand die de standaard of financieel interessante pakketjes wil slijten. Ook deze keer was de samenwerking weer perfect en Annemarie regelt verder alles, geen omkijken meer naar.

Dag 1:

Atlanta. We wilde warm weer en dat krijgen we, rond de 30 graden en ontzettend benauwd, dus niet klagen maar toch wel stiekem pffff. Atlanta zelf is een schone mooie stad met mooie typische Amerikaanse houten huizen en de bekende veranda's in de buitenwijken en een downtown zoals die er bij elke grote Amerikaanse stad uitziet, wolkenkrabbers die overal waar je bent het beeld bepalen er zijn genoeg bezienswaardigheden en attracties om je 1 of 2 dagen te vermaken. 
Het Olympisch park is geheel gewijd aan de Olympische spelen van 1996. Alles straalt Olympisch uit zelfs de fonteinen zijn in de vorm van de ringen gemaakt. Leuk voor ons is de ereplaats met op 1 van de stenen de naam van het Nederlandse sportmoment aller tijden, het goud van de Nederlandse volleyballers. Atlanta is de stad van Coca Cola en CNN, beide gebouwen staan aan de rand van het Olympisch park. Voor mij als diehard coca cola drinker wel bijzonder. Naast het hoofdkantoor is de coca cola experience en een enorme giftshop, je kunt het zo gek niet bedenken of het is te koop, uiteraard met het logo van coca cola.

Dag 2:

We gaan de camper ophalen. Een vriendelijk, leuk en enthousiast meisje helpt ons, legt ons alles uit, alles gaat snel en duidelijk. 
Eenmaal "on the road" blijkt dat onze navigatie op de tablet en telefoon alleen met internet werkt en naar 10 kilometer zonder navigatie zijn we dus al verkeerd gereden. Via het wegenboek dat we hebben gekregen zitten we toch weer snel op de juiste weg en stoppen we bij de wallmart voor de boodschappen. Naast de reguliere boodschappen uiteraard de twinky's, donuts en toch ook maar een navigatiesysteem ingekocht. 
Nu zijn we voor ons gevoel echt onderweg. Eerst Atlanta voorbij en al snel rijden we de bergen en bossen in. Het wordt steeds mooier en voor we het weten zitten we in de smoky mountains. Er zijn naast de mooie omgeving meer dan genoeg andere dingen te zien, nieuwe en oude rommel buiten uitgestald, mooie huisjes, restaurantjes en winkeltjes. Kortom genieten. Om een uur of 6 komen we op de camping aan. We zitten midden in het gebied van de cherokee indianen en laat er nu toch ook één op de camping zijn. Voor we het weten zijn we met hem een echte indianendans aan het doen. Bij ons heet dat de polonaise en leggen we de handen op elkaars schouders, bij de indianen loop je hand in hand. Het zou eigenlijk een reisdag zijn maar we hebben nu al enorm genoten.

Dag 3:

We staan vandaag vroeg op want we gaan vandaag veel wandelen en rijden door het nationale park "de smoky mountains". Het park staat op de Unesco lijst omdat het de meeste variatie aan flora en fauna in het noorden van Amerika huis vestigt. Waarom heet het de Smoky mountains? Het lijkt inderdaad of de bergen in de fik staan. Helaas was het nogal mistig, maar ja we zijn ook in de smokey mountains, dus de vergezichten bleven beperkt maar het is er prachtig. De wegen zijn er perfect, breed en bochtig maar dan van die mooie lange. Het heeft erg veel weg van het zwarte woud. We maken ook 3 mooie wandelingen waarbij de Laurel waterval meer dan de moeite waard is. 
Net als in Duitsland trekken ook de Amerikaanse motorrijders naar dit soort gebieden, de ene naar de andere Harley en Goldwing komt voorbij een andere motor zie je bijna niet. Het grote verschil is dat het tempo vele malen lager ligt, zelfs de incidentele racer gaat bijna recht door de bocht. Hier dus geen jankende motoren en snelheid maar een hoop gebrul en geen tempo. Het resultaat is uiteindelijk hetzelfde: een hoop herrie. 
Alsof al die schoonheid nog niet genoeg was werden we ook nog getrakteerd op een lange parade van Amerikaanse auto's, oude en nieuwe en de ene nog mooier dan de ander, het leek wel alsof we in het paradijs waren beland. 
De afsluiting van deze mooie route zou tevens het hoogtepunt moeten zijn, Cades cove genaamd. Iedereen die we spraken gaf aan dat we dat toch echt moesten gaan zien. Een 25 kilometer lange eenrichtingsweg door lager gelegen gebied. Schitterend open gebied waar we Wapiti herten, beren en ander wildlife zouden zien. Helaas, met een slakkengangetje van 20 kilometer per uur achter elkaar zagen we een slap aftreksel van de Duitse alpenweides, we hebben welgeteld 1 groot dier gezien, een eekhoorn. Niet dat het lelijk was maar om daar nu zoveel ophef over te maken???? Waarschijnlijk als je vroeg in de ochtend gaat dat het geweldig is maar om 4 uur 's-middags zijn de dieren met koffiepauze. 
Op de camping aangekomen vonden we het tijd voor typisch Amerikaans eten, in een leuk 50's tentje hamburger, friet en een milkshake.

Dag 4:

Vandaag gaan we het op een zuipen zetten. Nou ja bekijken hoe ze er voor zorgen dat we het op een zuipen kunnen zetten. We zitten nog steeds in de smoky mountains dus we vetrekken met mist en de eerste kilometers zijn best aardig, af en toe zien we nog een groepje motoren. Langzaam maar zeker verdwijnt de mist maar helaas ook de schoonheid en de variatie. Het begint zelfs een beetje saai te worden. Dan begin je op andere dingen te letten, en die zijn hier voor een atheïst als ik moeilijk te bevatten. Ik lieg niet als ik zeg dat er gemiddeld om de paar kilometer een kerk staat, zelfs in de middle of nowhere kom je ze tegen, de kerk van Jesus, van god, van de baptisten en ga zomaar door. Soms staan er 3 concurrenten langs elkaar. Ik denk dat ik na deze vakantie de hele bijbel ken want ze vinden ook allemaal dat ze met grote billboards teksten over de voorbijgangers moeten uitstorten. Nou ben ik iemand die vind dat je vooral moet doen en geloven wat je zelf vind zolang je er mij of wie dan ook maar niet mee lastig valt. Daar denken ze hier dus heel anders over. Op mij heeft het dus precies een tegenovergestelde uitwerking en dus geen haleluja voor mij.
We beginnen inmiddels te merken dat we in de deep south komen, het zonnetje komt te voorschijn en de temperatuur schiet omhoog en met een hoge luchtvochtigheid is het broeierig, zweten dus. De omgeving wordt ook weer steeds mooier en we arriveren in Lynchburg, de thuisbasis van Jack Daniels Whisky. Een schitterend complex en een erg mooie rondleiding. We kunnen de gids maar de halve tijd verstaan, niet omdat ie zo zachtjes praat maar we zijn in redneck gebied en daar praten ze rednecks. Toch kunnen we het merendeel volgen en al snel blijkt dat we geen whisky maar sinas als afscheidsdrankje aangeboden krijgen, Marga was volgens mij de enige die daar blij mee was. Niet alleen in Nederland hebben we van die rare gedoog wetten, ook bij de Amerikanen zijn ze daar dus goed in. In Tennessee gelden namelijk nog steeds een groot aantal van de droogleggingswetten. Nogmaals de gids was moeilijk te verstaan maar het komt er op neer dat ze in de jaren dertig dmv een slimme lobby wel mochten stoken maar het niet in Tennessee mochten verkopen/schenken en die regeling geld min of meer nog steeds. Een klein minpuntje op een erg mooie en historische locatie. Daarna zijn we nog het plaatsje ingegaan, erg klein maar ook erg mooi en je waant je zelf op een filmlocatie van een film over de drooglegging of toch missisipi burning. We lopen door het centrum komt er een rode pick up aangereden, aan de bijrijders kant een hond met zijn kop uit het raam en aan de andere kant een enorme kerel met zijn arm uit het raam met de union flag over zijn hele hand getatoeëerd, we zijn echt in deep south.

Dag 5:

Op naar het hoofddoel van deze vakantie "de muziek route". Deze begint in Nashville Tenessee en gaat via Highway 61 langs de Mississippi rivier naar New Orleans Louisianna. 
Zoals iedere ochtend doen we lekker rustig aan, tafel dekken voor het ontbijt, lekker in de buitenlucht of in de camper ontbijten. De verse harde broodjes zijn hier nauwelijks te verkrijgen. Die kleine momentjes maken het allemaal wel helemaal af. Daarna de waterslang en elektra opruimen en dan gas erop.
We nemen per toeval toch ook nog deel aan de festiviteiten thuis. We vinden het ontzettend jammer dat we de herdenking van 70 jaar marketgarden/bevrijding niet kunnen meemaken maar we rijden ongeveer 100 kilometer over de veterans memorial road, dus eren wij op deze manier de helden van weleer.
De hele rit is geweldig, langzaam verlaten we berggebied naar meer heuvelachtig gebied. We hadden het idee dat Falcon Crest overdreven TV was of dat de crisis hier hard had toegeslagen maar dat was niet te zien. We rijden de ene naar de andere ranch voorbij en de één is nog groter en majestueuzer dan de ander. Complete paleizen met gigantische landgoederen waar dus geld met boeren wordt verdiend, ik denk dat hier geldbomen worden gezaaid, gewoon niet te geloven. Als in Nederland de mensen kleiner willen gaan wonen dan gaan ze naar de stad of dorp in een appartementje, hier bouwen ze een huisje met wat grond aan de rand van een stad of dorp. Maar ja klein betekend hier de grote van het paleis op de Dam.
Met onze mond nog open komen we op de camping aan, wederom perfect. Met de Johnny Cash Shuttle worden we in Nashville gedropt, wauw wat een stad. Het is een uur of 5 en we besluiten om alleen in de uitgaansstraten te blijven, morgen gaan we de rest van de stad bekijken. We begrijpen meteen waarom dit het begin van de muziekroute is, tientallen cafeetjes en restaurantjes en overal maar dan ook echt overal livemuziek de hele dag doorongeacht welke dag van de week. Natuurlijk veel country maar ook blues en rock. In het eerste café zit iemand alleen met zijn gitaar, tijd voor een pilsje. U vraagt wij draaien is het motto en iedereen in het café wordt erbij betrokken, praatjes over en weer, en dan ook nog eens een geweldige stem. We hebben het idee dat hij best beroemd is maar wij kennen hem niet maar ja we zijn ook geen country kenners. Daarna komen we langs een tentje waar een rockabilly band speelt, staande drummer, grote contrabas en een geweldige gitarist/zanger, snel naar binnen en maar weer een biertje. Geweldig bandje en veel energie. Wij noemen de stijl countryabilly. De biertjes vallen hard, we hebben nog niet gegeten dus nummer 2 van de reis, het Hard rock café en de fajittas. Of we zin hebben om boven te gaan zitten, De toetsenist/zanger van Lynyrd Skynyrd treed vanavond met zijn nieuwe band op, is mijn VIP pas toch weer goud waard. Uiteraard gaan we niet meer naar een ander tentje, dat doen we morgen wel weer. Southern Rock van de meesters zelf wat wil je nog meer, kan niet wachten wat de dag van morgen zal brengen.

Dag 6:

Deze ochtend kunnen we het rustig aan doen, onze Johnny Cash shuttle vertrekt pas om 11 uur. Zowel heen als terug rijd een Engels echtpaar mee en samen met onze chauffeur Marge hebben we de grootste lol, zeker als we 's-avonds met wat biertjes op terug rijden. Marge is werkelijk zo gek als een deur. De 2 andere dames denken waarschijnlijk wat kunnen die 3 ouwehoeren over helemaal niets als het maar slappe klets is. 
Marge zet ons af bij het Pantheon zodat we vanaf daar terug naar het centrum kunnen wandelen. Het is eigenlijk geen verrassing meer maar daar staat midden in een groot park een replica op ware grote van het pantheon. We zijn in Athene bij de echte geweest en nu weten we dus hoe het er uit zag toen het nog geen ruïne was. Ook al is het nep toch is het bijzonder mooi.
We wandelen vervolgens langs het universiteiten terrein en daar staat het stadion van het studententeam American Foodball. Een volledig en modern stadion dat net zo groot is als het PSV stadion, voor studenten????
We willen naar Music row, de wijk waar de muziekstudio's zijn. dit is een flinke tegenvaller, alleen maar panden met daarop wat namen totaal niet interessant, geen één bekende artiest te bekennen en dus verspilling van onze tijd.
Als we weer in het centrum aankomen moeten we kiezen tussen de music hall of fame of het Johnny Cash museum, we kiezen voor de laatste. Het is een leuk en klein museumpje, leuk om gezien te hebben. 
Daarna snel naar broadway om een pilsje te pakken en muziek te luisteren zo zien we wederom een aantal goede zangers. Als we weer verder lopen staat er een witte Hayabusa met de eigenaar erop,ik moest even kijken want er was bijna niets meer origineel. Het ding was blijkbaar nog niet snel genoeg want hij heeft er een turbo opgezet waardoor (op de rolbank) het ding over de 400 kilometer per uur liep, op de weg had hij dit nog niet gehaald, wat een watje. We willen gaan eten in de Wild Horse, dit is één van de toptenten maar 2 busladingen met bejaarden die les gaan krijgen in linedancing lijkt ons teveel van het goede, wat dan? Ik zeg tegen Marga dat ze bij Hooters lekkere hamburgers hebben, ik ben dan ook erg verbaasd als ze OK zegt. Het eten was inderdaad lekker en dat was niet het enige dat er lekker uitzag. Marga was ditmaal degene die aan het praten was en ik heb alleen maar ja gezegd zonder te weten waar ze het over had. Uiteraard kwam dit omdat de Hamburger overheerlijk was.
We kwamen vervolgens in de lokale MC bar terecht, er galmde stevige gitaarrifs uit de deur naar buiten. Lekker nationalistisch met een enorme Amerikaanse vlag op het podium en vol getatoeëerde hoofden en meiden met tekorte spijkerbroekjes ervoor. De portier gaf ons een enorm compliment, we moesten onze ID laten zien dus het ijs was meteen gebroken. Daarom niet met Willy Nelson maar met Black Sabbath ons bezoek aan Nashville afgesloten.